Voor Bram (17) was geloof lange tijd iets wat vooral van buitenaf kwam. Kerk, rituelen, regels – het raakte hem niet echt. “Ik deed mee omdat het hoorde, maar het voelde niet als iets van mij,” zegt hij. Hij had vaak het gevoel dat mensen in de kerk een soort ‘perfect plaatje’ lieten zien, iets waar hij zich totaal niet in kon vinden. Hij stond kritisch tegenover geloof, had er veel vragen bij en voelde er weinig persoonlijke betrokkenheid bij.
Toch besloot hij, op aandringen van zijn zus, om eens mee te gaan met Navigators Studentenvereniging van Zwolle. “Ik dacht eerst: daar ga ik zitten tussen allemaal prominente studenten, dat wordt niks,” vertelt hij. Met tegenzin stapte hij binnen bij de groep studenten. Maar wat hij daar aantrof, verraste hem. In plaats van oordeel over zijn geloof en afstand voelde hij nieuwsgierigheid en echte interesse van de mensen om hem heen. Mensen vroegen wie hij was, waarom hij erbij was, en luisterden echt zonder hem te veroordelen.
Bram voelde zich al snel geaccepteerd, zelfs al was hij nieuw. Het viel hem op hoe verschillend de overtuigingen waren, en dat dat geen probleem vormde. “Iedereen filtert zijn eigen geloof op zijn manier, en dat kon gewoon samen,” zegt hij. Die acceptatie gaf hem een duwtje om zelf meer te doen met zijn geloof en een plek te vinden waar hij zich thuis kon voelen.
Een belangrijk onderdeel voor Bram waren de gesprekken met de groepjesleiders tijdens de ontgroeningsweek van de Navigators Studentenvereniging. Daar kon hij eerlijk zijn over zijn twijfels en zijn verhaal vertellen. “Ik had echt top groepjesleiders, en dat hielp me om mijn gedachten op een rij te krijgen,” vertelt hij. Het was voor het eerst dat hij voelde dat leeftijdsgenoten echt geïnteresseerd waren in zijn leven en zijn keuzes, zowel op school als in geloof. “Die eerste gesprekken met groepjesleiders maakten echt verschil, want ineens voelde ik dat er iemand was die echt naar me luisterde.”
Door deze nieuwe contacten en de erkenning die hij voelde, begon Bram zich langzaam te verbinden met de vereniging. Hij merkte dat hij anders naar mensen en situaties keek. Het was niet dat hij plotseling alles wist of altijd alles goed deed, maar hij kreeg een gevoel van vertrouwen. Hij hoefde zich niet anders voor te doen dan wie hij is, en door de omgang met anderen werd hij gemotiveerd om zijn geloof op een persoonlijke manier vorm te geven.
Bram’s verhaal laat zien dat verbondenheid en geloof niet altijd groot of opvallend hoeven te beginnen. Het kan al starten met een uitnodiging of een goed gesprek. Het gaat om eerlijkheid en het gevoel dat je geaccepteerd wordt. Erkenning door leeftijdsgenoten is voor Bram iets nieuws, omdat hij eerder op school nare reacties kreeg wanneer hij over zijn geloof vertelde. Bij de Navigators Studentenvereniging Zwolle vindt hij een plek waar hij zichzelf kan zijn en langzaam zijn eigen weg ontdekt in geloof en gemeenschap.
Je hoeft geen grote verandering of spectaculaire ervaring te hebben om je verbonden te voelen of je geloof te ontdekken. Soms is het gewoon het verschil van een gesprek, een groepje waar je erbij hoort, of mensen die echt luisteren. Bram’s weg naar Navigators Studentenvereniging Zwolle laat zien dat kleine stappen en echte aandacht genoeg kunnen zijn om iemand te helpen groeien en zich thuis te voelen.
