Het is vrijdag 9 mei. Mijn teamgenoot Wietske en ik zitten samen bij de gebedsmeeting ter voorbereiding van Focusweekend. Na wat uitleg is er tijd om samen vooruit te blikken. Ik vertel wat me de dag ervoor opviel, toen ik over Focus nadacht en wat in de Bijbel las: ik verlang ernaar om meer met God te ZIJN, niet altijd maar bezig te hoeven zijn. Ik hoop dat het weekend daarin helpt.

Wietske deelt ook haar verlangen en we bidden samen. Het is goed om mijn verlangen en pijn even te kunnen delen met iemand die ik goed ken. Mooi om dingen bij elkaar te herkennen ook.

Een halfuurtje later, tijdens de dienst, realiseer ik me dat ik het ook in mijn relatie heb: ik moet het altijd maar beter doen. Als ik nog net wat meer mijn best doe, dan wordt alles nog net een stukje beter. Daar moet ik dan naar streven toch? Ik besef ineens: dat is mijn valkuil. Ik durf niet te stoppen met ‘het nog beter doen’ want als het beter kan, dan is dat natuurlijk altijd beter. Constant de angst dat het nog net niet goed genoeg is. Ik nog net niet genoeg heb gedaan. Met als gevolg dat ik altijd aan het streven ben, altijd hard werken. Ik besef ook: daardoor geniet ik minder. Van de mooie dingen die God me geeft. En daarmee… Doe ik mezelf, maar ook de Gevende God, tekort. Hij HEEFT al gegeven. Dat ontvangen, is waarderen wie Hij is en wat Hij geeft.

Die avond gaat de dienst over God als barmhartige Vader. God die de verloren zoon vergeeft. Maar ook: over de andere zoon, de oudste. Die zoon die altijd maar doorwerkt. Met angst, alsof het nooit genoeg is. Direct realiseer ik me: dat ben ik. Alsof het nooit goed genoeg is.

Wat de Vader tegen die zoon zegt: zoon, heb je dan nooit genoten van alles wat hier op het erf is? Heb je dan echt alleen maar gewerkt, gestreefd? Heb je dan het beste deel, het genieten, volledig gemist? Jongen… jongen toch.

Of nee. De Vader zegt: meisje… meisje toch. Wat van Mij is, is allang van jou. En je eert mij door het te ontvangen en GENIETEN. Kom dan bij me, en doe Mij als Gevende God recht. Geniet, ontvang. Ik geef zo graag!

Meisje, meisje toch.

Ik voel me gezien, geliefd en gezegend.