Daar zaten we – op de bank. Zij keek naar haar hand. Een post-elastiek was gespannen rondom haar uitgestrekte vingers. 

En ik? Ik keek in de spiegel. De spiegel van haar leven. Want hoewel het zo’n ander leven is dan het mijne, is de worsteling zó herkenbaar.

Al sinds haar jeugd worstelt ze met grenzen. Haar grenzen zijn overschreden, soms heel ernstig en soms ook gewoon de dagelijkse dingen die we allemaal wel herkennen. Het gesprek waar je eigenlijk geen ruimte voor hebt, een uitspraak die pijn doet, verdriet waar geen ruimte voor lijkt te komen. 

Door de jaren heen zijn haar grenzen vervaagd. Ze worstelt nu niet alleen met grenzen, maar ook met de chaos die hierdoor veroorzaakt wordt. Ze is erin meegesleept. Onhandige keuzes, boosheid, dubbele afspraken en geen idee hoeveel ze te geven heeft. Waardoor ze vaak teveel van zichzelf weggeeft en herhaaldelijk haar grenzen overgaat. 

Ik herken me. Daardoor ontstaat verbinding en ruimte voor kwetsbaarheid. Niet de uitspattingen staan centraal, maar de patronen, die we allemaal wel herkennen. Ze voelt de ruimte om eerlijk te kijken naar wat er gebeurt. Met soms grote, extreme voorbeelden en soms heel kleine.

En daar schiet me ineens dat idee te binnen. Van God? Misschien wel. Het effect is in elk geval haast bovennatuurlijk, zoveel helderheid geeft het haar. 

Een post-elastiek. Ik heb er nog een liggen, God bedankt!

Een elastiek kan een beetje gespannen staan. Daar is het zelfs voor bedoeld. Maar hoe verder je hem uitrekt, deste harder je hem ook terugkrijgt als hij losschiet. Dat is soms prima, maar als het constant gebeurt, maakt het moe. Die dynamiek staat haast centraal in haar leven: rekken en terugspringen. Doodmoe wordt ze ervan. We spelen met het elastiek, rekken een klein beetje, soms veel en voelen ook letterlijk de pijn en schrik die het geeft als het terugspringt. 

Teveel vragen van jezelf. En dan keihard tegen je grenzen aanlopen. Ineens kijk ik in de spiegel, naar mezelf. Want als ik me durf te herkennen in haar verhaal… dan wordt dat elastiek ineens ook mijn eigen les. Oeps. Die rek. Die staat er vaak op. Het elastiek gespannen. 

Wanneer laat ik dat toe? Wanneer is dat prima, maar ook: wanneer is het totaal niet nodig, en begeef ik me onbewust in het terrein (verantwoordelijkheidsgebied bijv.) van een ander, en mag ik grenzen aangeven? 

Wat zou het met mijn omgeving doen als ik vaker nee zeg waar nodig? Waar vlucht ik stiekem voor weg door te vaak ja te zeggen? 

Kostbare vragen. 

De simpelheid van een elastiek. Ze heeft hem aan haar rugtas bevestigd. Als zichtbare herinnering van wie ze is, en niet is. Misschien heb ik er nog een voor mezelf ook.