‘Die wereld waar je in terecht komt, een kamp vol kwetsbare mensen, die eigenlijk ook heel sterk zijn, dat is zo indrukwekkend. De bizarre omstandigheden waarin mensen zitten, dat heeft mijn ogen echt geopend tijdens mijn eerste reis naar zo’n vluchtelingenkamp.’ Dorothé Kalkman reisde in 2022 met een groep studenten van NSU naar Lesbos en die reis liet haar niet meer los.
‘Mijn ouders lieten duidelijk merken wat God voor hen betekende. God was een kracht in mijn leven waar ik veel liefde en positiviteit door ervoer. Ons liefdevolle gezin was mede daardoor een plek om echt thuis te zijn en later, toen ik meer ging reizen, ontdekte ik dat God overal dezelfde is, ook als je fysieke plek verandert. Hij is altijd aanwezig met dezelfde liefde. Op de verschillende plekken komt dat anders tot uiting, maar voor mij komt dat terug tot de kern: dat God genade en liefde is. Ik ontdekte dat God zèlf een thuis is, waar je ook bent. Het geloof van thuis werd zo steeds meer mijn geloof.
Twee van mijn broers zitten bij Navigators, dus ik sloot me aan bij NSU (Navigators Studentenvereniging Utrecht). Vorig jaar zat ik in het bestuur en nu doe ik Naventure. Tijdens mijn bestuursjaar leerde ik veel, ook over mezelf en Naventure helpt mij om dat proces in goede banen te leiden. Ik ben bijvoorbeeld een persoon die voor alles in is en veel wil doen om anderen te helpen. Maar nu leer ik, dat als je de liefde van God in je leven toelaat, dit ook betekent dat je soms nee moet zeggen, omdat je ook de liefde naar jezelf moet toelaten. Dus ik leer om grenzen aan te geven, ook emotioneel. Dat is een belangrijk thema voor mij.
Tijdens mijn bestuursjaar was ik verantwoordelijk voor het vrijwilligerswerk van de vereniging. Ik was al eerder in aanraking gekomen met vluchtelingenwerk en Stefan Pals, ons staflid, had al jaren op zijn hart om iets met vluchtelingen te doen. We besloten om drie weken met tien NSU’ers naar Lesbos te gaan. We waren daar met een christelijke organisatie, maar niet officieel, want dat mag niet. Het is overheidsgrond en daar moet je neutraal zijn. Toch begonnen we elke dag met een dagopening en dat was bijzonder omdat we met vrijwilligers uit heel de wereld en met allemaal andere geloofsachtergronden samen waren. Daardoor ervaren we God op een andere manier, maar ondanks die verschillen in cultuur of geloofsbeleving was er een liefdevolle sfeer. We konden door onze houding laten zien dat we christen waren en dat werkte.
Met twee meiden uit diezelfde groep ben ik vorig jaar meer vluchtelingenwerk gaan doen. Maar we wilden dit structureler aanpakken, zodat ons verhaal duidelijker werd neergezet en het financieel een steviger basis zou krijgen. Daarom hebben we een stichting opgezet, Refugee Resilience Support. We richten ons op dit moment met name op Noord-Frankrijk. Daar zijn veel kampen, al is kampen een groot woord. De vluchtelingen bivakkeren vooral in de bosjes. Het zijn mensen die willen oversteken naar Engeland, naar bijvoorbeeld familie. Maar ze worden zeer slecht behandeld door de politie. Elke keer als het een beetje gaat lijken op een kamp, sloopt de politie het hele kamp en wordt alles afgepakt. Tenten, slaapzakken, kleding, eten, ze blijven met helemaal niets achter. Het is keihard. Wij delen nieuwe spullen uit zodat ze verder kunnen. Ik vind het allerbelangrijkste dat je tijdens het uitdelen merkt dat de mensen wat opener worden en je echt in ontmoeting komt. Dat ze zich gezien voelen en we even een gewoon gesprek kunnen voeren over bijvoorbeeld waar iemand blij van wordt. Een stukje menselijkheid in een onmenselijke situatie.
Ik ben gericht op het kleine, ik vind het moeilijk om God in de hele migrantensituatie te zien. Maar als je in het klein kijkt, in de ontmoeting die je met mensen hebt als ze een slaapzak krijgen en je hun verhalen hoort, dan gaat het erom dat je er even voor hen kunt zijn en in je hoofd voor ze kunt bidden. Daar zie ik mijn onderdeel van het Koninkrijk in. Vluchtelingen leren mij veel over hoe je je leven kunt inrichten, wat echt noodzakelijk is. En hoe zij in dit alles nog steeds liefdevol omgaan met elkaar, zelfs al zijn ze stuk voor stuk getraumatiseerd. Daarin zit zoveel veerkracht, daar zie ik iets van God in.
De droom voor onze stichting is dat we een brugfunctie gaan krijgen. Humanitaire hulp is heel belangrijk, maar voor mij is het nog belangrijker om de mensen in de ogen te kijken en ze echt te zien. Ik hoop dat we door onze stichting mensen kunnen verbinden aan verhalen van vluchtelingen of zelfs aan de vluchtelingen zelf. Dat de menselijke waardigheid terugkomt voor de mensen die zijn gevlucht. En dat we vooral de liefdevolle kant laten zien die God ook van ons vraagt.’
Benieuwd naar de stichting? Neem een kijkje op de website van Stichting Refugee Resilience Support.
Interview: Marieke Boersma-Lensen, fotografie: Bert Woudstra
Benieuwd naar meer? Vind hier jouw onderwerp om mee aan de slag te gaan.
