“Ik wist dat God er was, maar ik ervaarde Hem niet persoonlijk. Het geloof zat vooral in mijn hoofd.” Vier jaar geleden liep Laura Vermeer (22) voor het eerst een avond binnen bij Navigators in Tilburg. Wat ze daar vond, veranderde haar geloof van iets verstandelijks naar iets persoonlijks.
Laura groeide op in een gereformeerde kerk. Ze kende de verhalen over God goed, maar die voelden vaak wat afstandelijk. Tijdens haar eerste thema-avond bij Navigators hoorde ze persoonlijke verhalen van leeftijdsgenoten. “Ze vertelden hoe God in hun leven werkte en gaven Hem alle eer. Dat raakte me. Ik dacht: zo wil ik ook leren leven, dichtbij Jezus.”
In de jaren die volgden vond Laura binnen Navigators ruimte om te groeien en vragen te stellen. Een belangrijke rol speelde Mirthe, haar kringleider en mentor. “Zij was al langer onderweg met God. In alles wat ze zei en deed, zag ik haar vertrouwen op Hem. ”. Dat inspireerde Laura enorm.
“Ik heb de neiging om in gesprekken snel een vraag terug te stellen, zodat de aandacht bij de ander blijft. Een handige manier om zelf niet kwetsbaar te hoeven zijn. Maar Mirthe doorzag dat. Ze zei rustig: ‘Laura, het gaat nu niet om mij, maar om jouw geloofsleven.’ Dat was best confronterend en helemaal niet leuk om te horen, maar wel wat ik nodig had.”
Het keerpunt kwam tijdens een leidersweekend van Navigators. In een creatieve workshop beeldden ze een Bijbelverhaal uit. Iedereen kreeg een rol. Laura koos automatisch voor de rol van de ‘bijstander’ omdat het veilig voelde. Maar toen het verhaal werd uitgespeeld, realiseerde ze zich en zei: “zo leef ik eigenlijk ook mijn geloof. Ik sta erbij en kijk ernaar, in plaats van dat ik zelf naar Jezus toe ga.”
Later die dag was er een moment waarbij deelnemers symbolisch bij Jezus’ voeten mochten zitten. “Toen kwam er een diepe vraag in mij naar boven: mag ik hier eigenlijk wel echt zijn? Is er bij Jezus plek voor míj? Ik dacht stiekem dat Hij wel belangrijkere dingen te doen had dan naar mij om te kijken. Die gedachte zat diep.”
Maar juist op dat moment herinnerde ze zich iets wat ze vaak had gehoord: Jezus zegt niet tegen een paar mensen ‘kom’, Hij zegt het tegen iedereen.
Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven. – Mattheüs 11:28
“Toen zag ik het helder: ik had jarenlang geloofd dat ik er niet echt toe deed. Maar Gods waarheid stond daar pal tegenover: ‘Ik wil jou dichtbij.’ Dat besef zakte van mijn hoofd naar mijn hart. Voor het eerst voelde ik echt: Jezus stierf ook voor míj. Dat veranderde alles.”
Laura ontdekte in die periode hoe belangrijk kwetsbaarheid is. “Kwetsbaar zijn is niet zwak. Het is juist de plek waar God het krachtigst kan werken. Als je Hem de ruimte geeft, gaat Hij met je aan de slag. Dat betekent niet dat je leven ineens makkelijk wordt, totaal niet. Maar je gaat steeds meer ontdekken wie je echt bent en hoe je mag stralen zoals God je bedoeld heeft.”
Ruimte geven aan God is voor haar niet iets zweverigs, maar juist heel praktisch. “Het zit in tijd met Hem doorbrengen, eerlijk bidden, stil durven zijn. Maar ook in het aangaan van gesprekken waarin je jezelf niet verschuilt. God wil juist daar werken, in je échte leven.”
Aan het eind van ons gesprek glimlacht Laura. “Als ik terugkijk, was er één vraag die steeds terugkwam:”
Durf jij de uitdaging met God aan te gaan?
“Die uitdaging is niet altijd comfortabel. God kan dingen blootleggen die je liever verborgen houdt. Maar hoe meer je Hem ruimte geeft, hoe mooier je leven wordt. Niet per se makkelijker, maar echter. Je ontdekt dat je niet hoeft te blijven toekijken aan de zijlijn. Je mag dichtbij komen. Jezus nodigt jou uit. Iedere dag opnieuw.”
