Jacco van der Kamp (27) verhuist op zijn 16e naar Utrecht om fysiotherapie te studeren. De rode draad in zijn leven is sport en mentaal welzijn, maar het keerpunt kwam vijf jaar geleden. Een bijzondere ervaring met God en een ontmoeting met een cliënt in zijn praktijk veranderden alles.
Op je 16e al verhuizen naar Utrecht, hoe was dat voor jou?
“Dat was vroeg, ik was jong. Toen vond ik het normaal, maar achteraf denk ik: jeetje. Ik woonde niet in een studentenhuis, maar alleen in een studio. Ik ben dankbaar dat het kon, ik houd van mijn vrijheid, maar ik had geen richting. Ik heb drie periodes van ongeveer anderhalf jaar gehad waarin ik me slecht voelde. Aan de buitenkant ging alles goed: ik had liefdevolle ouders en er zijn geen gekke dingen gebeurd vroeger, maar innerlijk zat er iets niet lekker. Zonder God had ik geen ijkpunt.”
Wat veranderde er vijf jaar geleden?
“Ik zat in de auto en het was donker en regenachtig. Ik zat slecht in mijn vel. Opeens leek het alsof de hemel openging en een zonnestraal mijn gezicht raakte. Het gebeurde allemaal van binnen, niet om me heen. Op dat moment voelde ik dat er grotendeels een zwaarte van me werd afgenomen. Tegelijkertijd speelde er een nummer op de radio: ‘Ik heb U eindelijk gevonden’. Het was niet eens een christelijk nummer, maar toch past het in hoe ik me voelde. Het bijzondere aan dat moment was dat ik helemaal niet met geloof bezig was. Ik had nooit gebeden en als iemand me iets over geloof had gevraagd, had ik gezegd dat de wereld beter af is zonder religie. Toch greep God in. Het voelde alsof Hij mij uit de put trok, zonder dat ik bewust de deur open had gedaan.
Ik was eerst bang dat het verlichte geval toeval was en dat het zware gevoel de volgende dag terug zou komen, maar dat gebeurde niet. Het werd alleen maar beter. Martin kwam al langer bij mij als fysiotherapeut en een week later had hij weer een afspraak. Ik vertelde hem over mijn ervaring in de auto. Hij vroeg: ‘Heb je iemand om hierover te praten?’ Toen ik nee antwoordde, nodigde hij me uit om er samen over te praten. Hij voelde goed aan waar ik stond.”
Hoe zagen jullie ontmoetingen eruit?
“We spraken elke donderdag af. Eerst at ik bij hem en zijn vrouw Cobi. Daarna lazen we samen de Bijbel en kon ik al mijn vragen stellen. Martin nam de tijd om die te beantwoorden. Het voelde heel natuurlijk: Martin nam de rol van discipelmaker in en ik die van discipel. Hij gaf me richting en hielp me begrijpen wat ik las. Nu doen we dit nog steeds, maar dan om de week. Martin en ik begonnen de Bijbel in een jaar te lezen, wat we nu al voor het vierde jaar doen met een groep. Dat heeft veel betekend. Zonder zijn interesse had ik deze weg nooit zo kunnen afleggen.”
Wat betekent deze relatie voor jou?
“In de relatie met Martin voelde het heel natuurlijk. Hij nam een bepaalde rol van autoriteit in, maar op een begeleidende manier. Het is een door God gezegende relatie, die dieper gaat dan een normale vriendschap. Ik was de discipel en hij de discipelmaker. Dat werkte vanaf het begin goed, niet omdat het moest, maar omdat ik merkte dat ik dat nodig had. Nu zie ik mezelf steeds meer als discipelmaker.”
Hoe ziet discipelmaker zijn er voor jou uit?
“In mijn werk als fysiotherapeut heb ik een jaar lang iemand getraind na een kruisbandoperatie. Diegene zat niet lekker in zijn vel. Ik had ook verteld dat ik geloof, maar ik probeerde de scheiding met mijn werk er wel in te houden. Na een jaar intensief behandelen zei ik de een na laatste keer dat als die revalidatie er nooit was geweest, er ook geen kans was geweest om zo te gaan sporten. Eerst reageerde diegene niet. Later zei diegene: ‘Dat heeft me geraakt. Door onze gesprekken heb ik nagedacht over geloof. Jij bent toch christen?’ Dit was 3,5 jaar geleden. Tot op de dag van vandaag hebben we nog steeds contact. Er is niet ineens een bekering, maar ik kan diegene wel helpen met vragen.
Voor mij laat het ook zien dat je je niet helemaal af moet sluiten. Dan is er iemand die in minder vreugde leeft dan zou kunnen. Mensen komen heel natuurlijk op mijn pad. Ik voel dat God ervoor zorgt dat ik dit soort momenten meemaak. Ook mensen die niks met geloof hebben, voelen dan de vrijheid om erover te praten omdat ze weten dat ik christen ben. In complete vrijheid een dialoog kunnen voeren met een persoon, vind ik belangrijk voor het maken van discipelen. Ik denk altijd, als deze persoon bij God hoort, leg ik het bij Hem neer en komt het vanzelf. In relatie staan met anderen leidt zo tot fantastische dingen.”
Hoe kijk je terug op die verandering in je leven?
“Ik heb God leren kennen als Iemand die achter een verloren schaap aan gaat. Een Herder die achter zijn schaap aan gaat als het verdwaald is. Soms ben ik nog steeds het schaap dat de andere kant op loopt. Dan ervaar ik nog steeds dat Hij mij terughaalt naar Hem. Nog steeds is er dan een verantwoordelijkheid om het goede te kiezen en te doen, maar het is ook niet kreupelend of verlammend als ik wel een keer afwijk, want zijn liefde blijft hetzelfde. Fundamenteel heb ik altijd hoop, ook in een dal of duisternis. Voor mijn bekering was dat er niet.”
