Via Stichting ANDERS Nijmegen leerde ik mevrouw W. kennen. Mevrouw W. is een praatgrage dame, die ongetwijfeld haar halve buurt kent, ook omdat ze daar al sinds jaar en dag woont. Zo iemand die alle roddels en nieuwtjes kan vertellen. Ze is vriendelijk, adrem, gezellig. En, als je niet uitkijkt zit je gewoon meteen een uur aan de lijn. Naar al haar ervaringen te luisteren. En trotse verhalen over de kleinkinderen.

Mevrouw had een probleem in haar tuin, dat we via de stichting samen met een hovenier konden oplossen. Maar dat was lang niet het enige wat deze dame voor haar kiezen had gekregen. Veel pijn vroeger in haar familie, én ze knoeide al een aantal jaar met haar gezondheid. Best zwaar vond ze het. In één van de telefoontjes polste ik voorzichtig of ze misschien nog iets geloofde, waar ze hoop of steun uit kreeg? Haar reactie: “Och ik zou wíllen dat ik kon geloven… Maar ik ben zo’n ongelofelijke twijfelaar.” Wat een mooie open reactie. Maar ik wilde voorzichtig zijn, ik belde immers over de tuin. Ik wist dat we nog meer contact zouden hebben, dus besloot om het even te laten nu.

De keer erna besloot ik om terug te komen op dat verlangen. Ik vroeg voorzichtig: “U zei de vorige keer dat u wel zou willen dat u kon geloven… Misschien een beetje gek hoor en dit gaat niet over uw tuin. Maar, ik ben zelf gelovig, ik lees ook in de Bijbel. Zou u het misschien fijn vinden om hier eens over door te praten? Niet om u te overtuigen hoor, ik kan u het geloof ook helemaal niet geven. Maar gewoon, misschien helpt het u?”

En daar kwam ‘ie: “Nou, dat moeten we zéker een keer doen!”. Wat leuk, avontuur!! Ik vroeg wat een goed moment was. Na haar operatie, zei ze. En zo geschiedde: inmiddels staat een afspraak gepland.

Nou, leuk! Maar toen was het ook tijd voor wat reflectie…

Wat doe ik in zo’n gesprek? Vertellen? Vragen stellen? Uiteraard is het de vraag hoe het gesprek loopt. Maar wat ik hoop? Dat ik eens kan vragen hoe haar geloofsreis tot nu toe was. Is ze met God opgegroeid? Wat zijn haar associaties? En, dat ik aan de hand daarvan wat relevante ervaringen van mezelf mag delen. Maar ook: dat we een stukje in de Bijbel kunnen lezen wat bij het gesprek past. Mijn geloof dat God zichzelf openbaart in de Bijbel is de afgelopen jaren gegroeid. Ik hoop dat ik haar kan porren om samen een stukje uit die bijna magische woorden te lezen!

En vervolgens: kan ik haar met meer mensen verbinden dan alleen mezelf? Het is zo fragiel als iemand maar één christen kent… Het geeft zo’n eenzijdig beeld, en wat als ik wegval? Mijn tijd is ook maar beperkt… Ik vroeg of ik misschien een vriendin mee mocht nemen, ja hoor dat was prima. Ik benaderde twee vriendinnen, en één van hen wil wel mee op avontuur! Deze vriendin ligt qua leeftijd dichterbij mevrouw W., en woont ook dichterbij. Zij kent maar weinig mensen van boven de 60 die het leuk vinden om over geloof te praten. Dus hoe leuk om elkaar nu te gaan versterken, en samen te mogen gaan leren.

Spannend… Maar wel, om met mevrouw W. te zeggen: “Dat moeten we zéker een keer doen!”