De Deelkerk komt één keer per maand samen in één van de huizen van de deelnemers. André over de naam: ‘We deden mee met de LEF Learning Community. We zochten daar naar een andere term dan huiskerk. Wel ‘kerk’ erin, maar ook het idee van delen, ons leven met elkaar delen, verhalen delen, ons geloof delen. En ook dat we een deel konden zijn van de kerk. We dachten dat huiskerk een te grote afstand zou scheppen tot onze kerk zelf. In de naam Deelkerk zit dat allemaal.’

Stilgezet

André en Siebrich praten zoekend en denken na, nemen de tijd om antwoorden te formuleren. Zo zijn ze ook vanaf het begin met de Deelkerk bezig geweest: zoekend, de tijd nemend. De basis voor hun zoektocht lag in een moeizame periode daarvoor.

André: ‘We zijn twee jaar geleden echt even stilgezet. We waren met jongerenwerk bezig en kwamen in een conflict in de kerk terecht. Ik zat in de jeugd, Siebrich zat in de jeugd, ik zat nog in de kerkenraad. Mijn broer overleed in die tijd. Toen was het emmertje even helemaal vol. Wij hebben gezegd: We stoppen met alles en we gaan ons herbronnen.’

Siebrich: ‘Dat was wel een hele pittige tijd. Dat jouw broer overleed, kwam daar eigenlijk nog overheen. Het was naar, daar zijn we echt wel kapot van geweest. Maar uiteindelijk heeft dat ons samen ook wat gebracht. Gewoon in het contact met God. We hebben toen geleerd om bijvoorbeeld samen de dag te beginnen. Ook om samen te bidden. Veel meer dan dat we eigenlijk ooit in ons huwelijk hadden gedaan.’

Verfrissend

Door corona kreeg de Deelkerk een impuls, zo vertelt André: ‘We begonnen met één ander echtpaar. Door corona en het missen van verbondenheid hadden er meer mensen oren naar. Toen is het langzamerhand gaan groeien. Dat ging trouwens niet van vandaag op morgen, het was ook veel bidden en wachten, dat hebben we echt wel ervaren. Maar het is verfrissend als je andere dingen doet. Voor mij heeft het heel veel creativiteit en enthousiasme gebracht. Dan neem ik die groeipijn wel op de koop toe.’

Siebrich vult aan: ‘We hadden ook wel teleurstellingen. Mensen haakten weer af, die vonden het toch niet wat. Mensen die we vroegen gingen uiteindelijk niet meedoen. Maar dan zien we ook weer hoe mensen met elkaar connecten en dat er opeens van meerdere kanten een vraag komt. Dat je denkt: Oh help, hoe gaan we dit nou weer doen?’ Siebrich pakt een papiertje en begint te rekenen. ‘Inmiddels zitten we op 31 deelnemers.’

Met elkaar delen

André en Siebrich zijn hun initiatief buiten hun kerk om gestart, maar hopen dat de Deelkerk uiteindelijk onderdeel zal zijn van het gemeenteleven. André: ‘Mijn droom is dat er één keer in de maand op zondagochtend een Deelkerk is en dat de hele kerkgemeenschap een Deelkerk bijwoont. Met name om het samen getuigen van Jezus en met elkaar te delen wat het betekent in je leven. Dat is de droom die we hebben.’

Siebrich: ‘Ik denk dat het ook al mooi is als het gewoon oké is. Dat het oké is dat de kerk één keer in de maand wat leger is, omdat er dan een heel aantal gezinnen op een andere manier bij elkaar zijn.’

Grote dingen

Siebrich: ‘Op het moment hebben vooral mensen die wat jonger zijn dan wij interesse. Wat mij raakt in het contact met hen, is dat er in jonge gezinnen en in huwelijken best veel nood is. Dan denk ik: Waar kunnen zulke gezinnen steun vandaan halen in de kerk? Gewoon een luisterend oor, of iets bemoedigends.’

André vult aan: ‘Dan zitten we in de Deelkerk op de voorste rang en is het fijn dat er over gesproken kan worden en dat je elkaar ook tot hand en voet kan zijn.’

Siebrich: ‘Je doet iets wat een beetje spannend is en dat maakt je ook afhankelijker, je voelt beter dat je afhankelijk bent, dat je het meer met God doet. Wat ik echt heb geleerd is dat er vanuit het kleine zoveel mogelijk is. Er kunnen zulke grote dingen gebeuren, doordat één persoon een keuze maakt om iets wel of niet te doen.’

Interview: Matthijs den Dekker
Fotografie tweede foto: Kleine Verhalen Fotografie