Ook ik vind een man die graag even langs de kraampjes wil met zijn rolstoel – natuurlijk wil ik zijn stoel duwen. Onderweg wissel ik vrolijke blikken uit met twee jongens. Uitgebreid staan ze te praten met een man in scootmobiel. De medewerkers die ik tegenkom, kijken me vragend aan – ben ik familie van de man? Zit ik in het vrijwilligersteam? Nee, een maatschappelijk avontuur met een clubje studenten… ze zijn een klein beetje verwonderd, maar vinden het prachtig. We worden warm verwelkomd. 

Na een uurtje zit onze tijd er alweer op en moeten teamleider Ted en ik het team uit alle hoeken van het gebouw plukken – de tijd is eigenlijk te kort, de mensen te leuk. Wat een heerlijk avontuur, mee mogen genieten van de verhalen van mensen. Wat een verrijking. Alle zeven hebben we een lach op ons gezicht. De ontmoetingen waren mooi, grappig, warm. De mensen hebben ons hart geraakt. Delen en verbinden, heerlijk. De kracht van diverse generaties samen. 

Een dag later zitten we in een gesprek, met de vraag: waar nodigt God ons in uit voor komend jaar? Naast al onze taken en rollen, wat is écht belangrijk? En weer ben ik blij verrast over dit leuke team. Allemaal stuk voor stuk benoemen ze hoe ze graag willen investeren in JONGEREN: allemaal willen ze zich graag committeren aan een jonger lid van hun studentenvereniging. Doorgeven van wat ze zelf hebben geleerd. De ander zien. Betrokken zijn bij een gelovige van een ‘jongere generatie’, hen op weg helpen in hun geloofsleven. 

De visie dat dit team voor dit jaar heeft geformuleerd is ‘bewust verbinden’. En die maken ze waar. Bijzonder hoe ze in de eerste paar weken meteen stappen durven zetten, dat belooft nog wat voor de komende tijd. Dankbaar dat ik, van een iets oudere generatie dan het team, laat ik eerlijk zijn 😉 hierbij betrokken mag zijn! 

Deze blog is geschreven door Philinde van Selm, stafwerker bij Navigators Nijmegen.