Volop grote vragen over geloven

Bij de 21-jarige Dieke Westerink, is het geloof er met de paplepel ingegoten. De filosofie en politicologie student was als kind al geïnteresseerd in grote vragen. ‘Toen ik een jaar of elf was, zat ik al met veel grote filosofische vragen in mijn hoofd. Wat is eeuwigheid? Waarom is er zoveel lijden op de wereld? Als er meer is, waarom is het christelijk geloof dan precies het goede geloof?’ Dieke vertelt over de zoektochten in haar leven als jong meisje en als bestuurslid van Navigators Nijmegen (NSN).

Vast fundament

‘Omdat ik als kind geen antwoorden had op de grote vragen, heb ik ook een tijdje niet geloofd. Als twaalfjarige vond ik het frustrerend dat ik niet alles kon begrijpen. Ik had gelukkig een fijne jeugdgroep en ouders die me bleven aanmoedigen om zelf na te denken en tegelijkertiijd vertelden wat God voor hen betekende en wat zij met Hem meemaakten. Mijn ouders vertelden veel over God, we lazen elke avond uit de Bijbel, maar uiteindelijk benadrukten ze dat het mijn eigen keuze moest zijn. In die periode kwam ik op een gegeven moment tot de realisatie dat ik moest accepteren dat je als mens niet alle vragen beantwoord krijgt. Een concept als ‘de eeuwigheid’ bijvoorbeeld, kunnen we niet begrijpen, daar zijn we niet toe in staat.

Op mijn veertiende heb ik op Soul Survivor mijn hart aan Jezus gegeven. Ik heb Gods liefde daar echt ervaren. Dit was voor mij een bevestiging dat Hij aanwezig is. De keuze voor God is een combinatie geweest tussen een rationeel denkproces en een gevoelsproces en daar een bepaalde overgave in. Ik heb ook geleerd dat geloven een keuze is die je elke dag weer opnieuw maakt. Er blijven grote vragen en Bijbelgedeeltes waar ik mee worstel, maar ik heb dat fundament. Dit geeft een fijne zekerheid, ongeacht waar mijn gevoel soms kan zitten.

Nu ik zelf tienerleider ben, moedig ik de tieners waaraan ik leiding geef ook aan om zelf na te denken. Ik geef ze alle informatie die ik heb, vertel wat ik meemaak met God, maar uiteindelijk moet het hun eigen keuze zijn of ze Jezus volgen of niet. Je kunt tieners echt wel vertrouwen om hier zelf mee aan de slag te gaan. Veel jongeren die blijven herhalen wat ze van hun ouders leerden en geen eigen keuze maken, zetten zich vaak op latere leeftijd af tegen het geloof. Het is belangrijk dat ze leren om zelf de Bijbel in te duiken en vragen te stellen.

Doorgeven wat je zelf ontvangt

Omdat mijn tienergroep zo’n warm bad was, zocht ik dit ook in mijn studentenstad en daarom ben ik meteen lid geworden van NSN. Vorig jaar deed ik een bestuursjaar en hier heb ik zoveel van geleerd. Ik was gemotiveerd om van de vereniging, waar ik zelf zoveel mocht ontvangen, een mooiere plek te maken waar leden de ruimte krijgen om naar God toe te groeien. Ik leerde ook veel over discipelschap. Voor mij leefde dit het meest binnen mijn dispuut. Als bestuurslid was ik me meer bewust van mijn plek daar. Dat vind ik ook mooi; dat andere ouderejaars in jou investeren en jij dat weer doorgeeft aan jongerejaars. Dat je op die manier elkaar ook verder helpt en ervaringen deelt. In mijn dispuut merkte ik veel openheid. Tijdens de laatste dispuutsavond konden we samen voor verschillende dingen bidden en huilen. Ik spreek nu veel niet-christelijke studenten en soms denk ik, wat heb ik geluk gehad dat ik zo’n mooie groep om me heen had waar we elkaar echt konden aanmoedigen in het geloof en er voor elkaar mochten zijn.

Spanningsveld

Aan de andere kant was mijn bestuursjaar ook een druk jaar. Ik blijf een kritische denker, dus kwamen er ook weer nieuwe vragen. We werden aangemoedigd om dit jaar ook zelf in discipelschapsrelaties te investeren, maar persoonlijk vind ik dat je als bestuurslid vooral discipelschap faciliteert. Het was voor mij soms teveel om naast alle dagelijkse bestuurstaken ook een-op-een met meerdere leden op te trekken. Ik was juist enthousiast over de praktische en bestuurlijke taken, omdat dit helpt om de vereniging beter te laten draaien. Hiermee bezig zijn zie ik ook als dienend en een stukje discipelschap.

Het spanningsveld voor een bestuurslid tussen het zijn van een missionaire discipelschapsbeweging en leiding geven aan een studentenvereniging vind ik een zoektocht. Veel leden gaan bij NSN om gewoon een leuke studententijd te hebben en ik vraag me af of dat erg is. Ik vind missionair zijn belangrijk, maar ik zie in de praktijk dat er soms een tweedeling ontstaat tussen leden die meer focussen op de ‘geestelijke’ activiteiten en leden die meer bezig zijn met de ‘gezelligheidsactiviteiten’. Ik zou daarin meer toenadering willen zien. Ik ben een lid dat naar de gebedsuurtjes gaat, maar ook tot vijf uur ‘s ochtends op de borrel blijft. Ik zou het tof vinden als er meer toenadering komt tussen leden hierin en dat de gezelligheid en Jezus volgen samen mogen gaan. Mijn bestuursjaar was een hectisch maar mooi jaar, God voorziet op de plek waar Hij roept. Dat heb ik echt gezien.’

Interview: Marlies Hoekman